ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

αγαπάτε
αλλήλους

Οι διδασκαλιες του

Αποσπάσματα με θέμα

Προσευχή



ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΙ, κεφ. 5

«Μόλις ο άνθρωπος παραδεχθεί την πλάνη και συνειδητοποιήσει την αρχική αιτία της, σπεύδει αμέσως για να διορθώσει και προσπαθεί να επικοινωνήσει με τον Θεό. Πρέπει όμως να προσέξει μήπως και σ’ αυτή την προσπάθειά του εισχωρούν διανοητικά στοιχεία, με σκοπό να τον εμποδίσουν, να τον απογοητεύσουν και να τον αποτρέψουν. Για να πραγματοποιήσει την επανασύνδεση με το Θείο, είναι ανάγκη να διαπεράσει το πλαστό περικάλυμμά του και να διεισδύσει στο εσωτερικό του “είναι”. Να μάθει να εξωτερικεύει αυτό το βαθύτερο “είναι” του. Γιατί μέσω αυτού θα συνομιλήσει με τον Θεό. Σ’ αυτό θα εναποτεθούν οι Θείες ιδέες και αυτό θα καλλιεργήσει και θα εξελίξει. Η προσευχή του θα τον ανυψώσει κοντά στον Θεό. Θα τον βοηθήσει να εξουδετερώσει τη διάνοιά του και να συλλάβει τις Θείες Αλήθειες και έννοιες, που θα εγκατασταθούν στη συνείδησή του. Με τη βοήθεια της προσευχής σταδιακά θα ξεδιπλώνει την Πνευματική υπόστασή του, που την είχε σε αδράνεια, θα παίρνει Φως, θα εδραιώνεται και θα κατανοεί την Αλήθεια. Η επαφή με τον Θεό θα του επιτρέψει να γνωρίσει τους Θείους Νόμους και να μάθει να διαβλέπει, πέρα από την επιφάνεια των γεγονότων, τον σκοπό που εξυπηρετούν, τον Νόμο που ενεργοποιούν. Μόνο έτσι θα μπορέσει να ξεφύγει από την πλάνη, χωρίς κάθε στιγμή να κινδυνεύει να ξαναγυρίσει σ’ αυτήν. […]»

ΠΥΡΙΝΟΙ ΛΟΓΟΙ, κεφ. 15

«Μέχρι σήμερα εκδήλωνες την ώθηση της ψυχής σου και του “Είναι” σου, ως ανάγκη έλξεως Φωτός, ως ανάγκη έλξεως Χάρης, ως ανάγκη έλξεως βοηθείας, στα καθημερινά προβλήματα, στα περιορισμένα πλαίσια της ανθρώπινης ζωής. Πρέπει να μεταβείς σε ένα άλλο στάδιο, κατά το οποίο η έλκυση του Φωτός θα τελείται με σκοπιμότητα Πνευματική, με σκοπιμότητα προσφοράς και διαδόσεως του ελκομένου Φωτός, με σκοπιμότητα βοηθείας και Αγάπης προς τον Αδελφό σου Άνθρωπο, προς την Ουσία σου που ευρίσκεται κλεισμένη μέσα σε κάθε μορφή που αντικρίζεις γύρω σου.»

ΠΥΡΙΝΟΙ ΛΟΓΟΙ, κεφ. 22

«[…] Είναι απαραίτητο ο κάθε άνθρωπος, που συνειδητοποιεί την κατάσταση της Ενότητας, την κατάσταση της αναγκαιότητας της διάχυσης της υπόστασής του μέσα στα πάντα και της προσφοράς της υπόστασής του σαν Αγάπη προς όλους, να ενωθεί αδιαίρετα με όλες τις υποστάσεις και να υψώσει τη δική του Φωνή, σαν Φωνή του Ενιαίου Ανθρώπου, προς τον Έναν και Μοναδικό Πατέρα, για να Τον επικαλεστεί σαν Βοήθεια, σαν Αρωγή, σαν Έλεος, σε κάθε Ψυχή και σε κάθε Πνεύμα που ακόμα δεν γνωρίζει τον Εαυτό του, που ακόμα βρίσκεται βυθισμένο μέσα στην άγνοια και φυτοζωεί, μην μπορώντας να βρει τροφοδοσία, μην μπορώντας να εκδηλώσει τη Θεία Ενέργεια της Αγάπης, που ενυπάρχει εντός του… Πρέπει να γίνει ο ίδιος ένα παράδειγμα της επαφής και της επικοινωνίας Ανθρώπου-Θεού, μιας επαφής και επικοινωνίας που είναι η μόνη Αλήθεια που υπάρχει και η μόνη Δύναμη που μπορεί να καταλύσει κάθε πλάνη, να μετουσιώσει κάθε στοιχείο φθοράς, να το αναγάγει σε στοιχείο Τελειότητας και να το εκδηλώσει με Αρμονία.»

ΝΟΜΟΙ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ, κεφ. 37.5

«[…] Η δόνηση που ενεργοποιεί την επικοινωνία τής “εν εγρηγόρσει” συνείδησης με τον Χριστικό Νου, δεν είναι άλλη από τη δόνηση της Θερμής προσευχής, που απευθύνει προς τον Κύριο η εξαγνισμένη συνείδηση, έτοιμη να προσφέρει Έργο. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην επικοινωνήσει όποιος απευθύνεται με καθαρή πρόθεση. Ο Κύριος έχει διαχυθεί στο Σύμπαν. Τα πάντα περιέχουν Χριστό με την έννοια της ενότητάς τους μέσα στον Λόγο-Χριστό, από τον οποίο δημιουργήθηκαν. Όλοι επικοινωνούμε με τον Χρι­στό, μετά τη Θυσία Του, την ενοποίηση των σωμάτων-στοιχείων μας μέσα στα αντίστοιχα Σώματα Χριστού.»

Ο ΔΡΟΜΟΣ, κεφ. 3

«Τι είναι Προσευχή; Η λέξη προέρχεται από το προς και το εύχομαι. Είναι η προς τον Θεό δέηση, ικεσία, παράκληση, με την οποία ο άνθρωπος επικαλείται, εύχεται, ικετεύει, υμνεί, δοξολογεί και γενικότερα συνομιλεί με τον πανταχού παρόντα Δημιουργό του, Πατέρα-Θεό. Είναι η ανάταση της ψυχής και του πνεύματος του ανθρώπου προς την Πηγή της Δημιουργίας και Εκπόρευσής του. Είναι η προσπάθεια επαφής τού απείρως μικρού, του ενυπάρχοντος εντός τού κάθε ανθρώπου Θείου Στοιχείου, με το Απείρως Μέγα, με το Απερίγραπτο και Αχώρητο, που στην ανθρώπινη γλώσσα λέγεται Θεός. Είναι ο τρόπος με τον οποίο ο άνθρωπος βοηθείται και ανεβαίνει τα σκαλοπάτια της Πνευματικής εξελικτικής κλίμακας, το μέσον με το οποίο εξαγνίζεται, συντρίβει τις ορμές των παθών, υπομένει, παίρνει θάρρος και δύναμη, συνομιλεί με τους Αγγέλους, επικοινωνεί με τον Θεό και αποκαθίσταται τελικά στον Πατέρα, Θεοποιούμενος-Χριστοποιούμενος… Τι άλλο μας δίδαξε ο Κύριος; Την Κυριακή Προσευχή, όπως είπαμε πριν, που είναι σε όλους σας γνωστή. Τώρα δεν θα αναλύσουμε την Κυριακή Προσευχή, αλλά θα δούμε ορισμένα μόνο σημεία της, που μας ενδιαφέρουν. Και πρώτα, ο Κύριος παραγγέλλει να αποτεινόμαστε στον Πατέρα μας, στον Πατέρα του Κόσμου, στον Πατέρα όλων των ανθρώπων, χωρίς μεσάζοντες, αλλά οι ίδιοι αυτοπροσώπως… Πώς να προσεύχεται κανείς; Υπάρχουν και γι’ αυτό σαφείς οδηγίες: “Συ δε όταν προσεύχη, είσελθε εις το ταμιείον σου και κλείσας την θύραν σου πρόσευξαι τω πατρί σου” (Ματθ. ΣΤ΄, 6). Δηλαδή, όταν θέλετε να προσευχηθείτε, εισέλθετε εντός σας, γιατί το ταμείο του καθενός είναι εντός του, και κλείστε την πόρτα, δηλαδή, να αποκόψετε την επαφή σας για εκείνη την ώρα με τον εξωτερικό κόσμο της ύλης, των φαινομένων, των εντυπώσεων, να πάψετε να σκέφτεστε οτιδήποτε άλλο και να συγκεντρώσετε την προσοχή σας, τη σκέψη σας, τα συναισθήματά σας, τον νου σας, το πνεύμα σας, στον Πατέρα… Στη δημιουργική πορεία όλοι πρέπει να προσευχόμαστε και διαμέσου της προσευχής να αναπτύσσουμε την υψηλότερη φάση του χαρακτήρα μας, που εξευγενίζει, ωραιοποιεί, εξαγνίζει και εξαγιάζει ολόκληρο τον άνθρωπο, αλλά ακόμη πρέπει να προσευχόμαστε για να είναι δυνατόν να εκπληρωθεί ο δημιουργικός Νόμος του Λόγου. Η Προσευχή είναι η μεγαλύτερη δύναμη που διαθέτει ο άνθρωπος στον κόσμο αυτόν. Γιατί χωρίς αυτήν, ο άνθρωπος θα αποδειχθεί ότι μοιάζει με “κάλαμον υπό ανέμου σαλευόμενον” (Ματθ. ΙΑ΄, 7)… […] Είναι προφανές ότι ο Ουράνιος Πατέρας εισακούει μόνον τις προσευχές εκείνες, που έχουν καθαρά πνευματικό περιεχόμενο και που αποσκοπούν στη βοήθεια ψυχών, στην εξύψωση των ψυχών, στη λύτρωση των ψυχών, και ποτέ δεν γίνεται εισακουστή η προσευχή, της οποίας η παραδοχή θα μας έβλαπτε ή θα προξενούσε βλάβη στον αδελφό μας. Με άλλα λόγια, για να γίνω περισσότερο κατανοητός από όλους σας, προσέχετε όταν υποβάλλετε αιτήσεις και δεήσεις στην Ανωτάτη Πνευματική Αρχή, που είναι ο Θεός, ο Κύριος. Φροντίστε να είστε σαφείς, γιατί καταχωρείται το περιεχόμενο, τα νοήματα του λόγου-αιτήσεώς σας, και εφόσον η αίτηση είναι νόμιμη, κατά τη Θεία Νομοτέλεια και όχι κατά την ανθρώπινη αντίληψη, τότε ενεργείται κατά τον τρόπο και τον χρόνο που η Κρίση του Θεού όρισε. Μην παραπονείστε αν δεν εισακούστηκε μια αίτησή σας, αλλά σκεφτείτε την ξανά και υποβάλλετέ την πληρέστερη, ορθότερη, σαφέστερη και με περισσότερη πίστη.»

Ο ΔΡΟΜΟΣ, κεφ. 4

«Ο άνθρωπος πρέπει να εμμένει στην προσευχή του, γιατί από αυτήν διδάσκεται. Διδάσκεται τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να απευθύνεται στη Θεία Αρχή του, διδάσκεται τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να υποκινεί τους Θείους Νόμους. Οι αιτήσεις του, που πολλές φορές κάνει, κινούν ένα πλήκτρο και αμέσως εμφανίζεται το ανάλογο αποτέλεσμα, όμως ο άνθρωπος, για να το συνειδητοποιήσει αυτό, πρέπει να αποκτήσει έμπρακτη γνώση, να πάρει την εμπειρία από μόνος του, να δει τη δύναμή του. Πρέπει να καταλάβει ότι η προσευχή είναι το κλειδί που μπορεί να του ανοίξει την πρώτη πόρτα της εισόδου του στην Πνευματική πορεία, αλλά ταυτόχρονα και την τελευταία πόρτα της ένωσης με το Θεό. Η προσευχή έχει διάφορα στάδια, αρχίζει από το πρώτο, το πιο χαμηλό, που είναι η προσπάθεια να επανασυνδέσει ο άνθρωπος την επαφή του με τον Θεό, να ξαναμιλήσει στον Πατέρα του, να ξανανιώσει μέσα του τη Θεία εξάρτηση, τη Θεία επαφή, τη Θεία Καθοδήγηση. Συνεχίζει με την εύρεση ενός ιδιαίτερου δρόμου, ενός προσωπικού καναλιού, μέσω του οποίου θα επικοινωνεί ο ίδιος με τον Πατέρα και μέσω του οποίου θα εκλεπτύνεται συνεχώς και θα ανέρχεται, θα κρούει συνεχώς υψηλότερα πλήκτρα, που βρίσκονται σε υψηλότερα πεδία, και θα αποκτά ταυτόχρονα περισσότερη αγάπη, περισσότερο Φως, ως συνέπεια της ανόδου της προσευχής του. Σ’ αυτό το στάδιο ο άνθρωπος πρέπει πραγματικά να καταβάλει μεγάλες προσπάθειες, σ’ αυτό το στάδιο πρέπει να ενεργοποιήσει όλο τον Πνευματικό μηχανισμό του, για να μπορέσει να ανέλθει και υψηλότερα. Πρέπει να μελετήσει τους Θείους Νόμους, πρέπει να τους εφαρμόσει, όχι μόνο κατά την ώρα που προσεύχεται, αλλά σε όλη τη ζωή του, γιατί αλλιώς παρουσιάζεται υποκριτής ενώπιον του Θεού.»

Η ΘΕΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, κεφ. 19

«Άνθρωπε, γιατί δεν ακούω τη φωνή σου; Γιατί δεν φωνάζεις Εμένα, που Είμαι ο Εαυτός σου, γιατί δεν φτάνουν οι αναπαλμοί του “είναι” σου μέσα Μου; Γιατί αφήνεις τους αναπαλμούς Μου να χάνονται και να σιγούν σαν απόηχοι μέσα στην πλάνη σου; Γιατί τον αγωγό μας, που είναι Άπειρος, τον αφήνεις σε αδράνεια; Γιατί δεν αφουγκράζεσαι τους παλμούς Μου, για να τους εκδηλώσεις προς τα έξω; Άνθρωπε, πού είναι η παρουσία σου μέσα στο Φως και μέσα στην Αγάπη; Ποιος είναι ο ήχος εκείνος, που Εγώ σου παρέδωσα; Γιατί δεν πάλλει; Γιατί δεν ακούγεται; Γιατί δεν διαχέεται μέσα στα Σύμπαντα; Αναμένω, Άνθρωπε, ν’ ακούσω τη φωνή σου, τη φωνή που δεν αποτελείται από γήινους ήχους, αλλά από συγχορδίες Ουράνιες. Τη φωνή που δεν αποτελείται από φθόγγους της ύλης, αλλά από δονήσεις υπερτέλειες. Αναμένω ν’ ακούσω αυτή τη φωνή, που μεταφέρει Εμένα, που σε εξακοντίζει απευθείας μέσα στο Πύρινο Θείο Είναι Μου και σε ενώνει με τα πάντα. Κατάλαβες, Άνθρωπε, γιατί μιλώ; Μιλώ για την Προσευχή σου και για τη δύναμή της. Μιλώ γι’ αυτό το πρωταρχικό απέραντο θέμα, που σου έχω αναπτύξει ξανά και ξανά, μα που δεν βλέπω να μπαίνει σε εφαρμογή. Μιλώ για την επικοινωνία μας, για τη συνομιλία μας, σαν Εαυτός με Εαυτό. Σε απεκάλεσα Άνθρωπο Λόγο και σε εξύψωσα. Σου απέδωσα τιμή και Χάρη, γιατί αυτός είναι ο προορισμός σου, να καταστείς Ένα μ’ Εμένα και να Με εκδηλώσεις Άπειρα. Όμως αυτές οι απλές ενέργειες, αυτά τα απλά πράγματα, που μέσα στην καθημερινή σου ζωή και διαβίωση έπρεπε να κάνεις, να τα κάνεις από το βάθος του “είναι” σου, από το βάθος της ψυχής σου, ακόμα δεν έχουν μπει σε εφαρμογή, ακόμα αρέσκεσαι και αρκείσαι σε εξωτερικές Προσευχές, σε προσευχές που σε απομακρύνουν από την εσωτερική σου ενότητα. Δεν προσπαθείς αρκετά να εισχωρήσεις μέσα σ’ Εμένα, μέσα σ’ Εσένα, μέσα στην Ενότητά Μας. Ακόμα Με έχεις μακριά σου, ακόμα Με έχεις έξω από Σένα. Όμως Εγώ Είμαι μέσα σου, και όσο διατηρείς την πλάνη της απόστασης και του διαχωρισμού, ποτέ δεν θα καταφέρεις να νιώσεις, μα ούτε και να εκδηλώσεις αυτή την Ενότητα. Κάνε την Προσευχή σου, Άνθρωπε, προς τον Λόγο-Χριστό, προς τον Λόγο-Θεοτόκο, προς τον Έναν Λόγο, που υπάρχει και πάλλει τα πάντα. Κάνε την Προσευχή σου αυτή και νιώθε ότι μιλάς σε Σένα, γιατί μέσα σου Υπάρχω, Ένα είμαστε, Ενότητα Αδιαίρετη και Άρρηκτη. Μην παρασύρεσαι από την πλάνη και τα κατεστημένα των αιώνων, μην εγκλωβίζεσαι σε διδαχές που έχει λήξει ο προορισμός τους. Άνθρωπε από όταν ήρθα στη γη και δίδαξα, συμπύκνωσα όλες τις γνώσεις μέσα σ’ Εμένα, τις συμπλήρωσα, τις μετουσίωσα και τις φανέρωσα Τέλειες. Εγώ Είμαι ο Ένας Τέλειος Διδάσκαλος, Εγώ Είμαι η Μία Απόλυτη Αλήθεια, η Τέλεια Γνώση, το Τέλειο Φως, η Τέλεια Παροχή της Σοφίας. Οτιδήποτε υπήρξε πριν από τη Θεία Μου Διδασκαλία σαν διδαχή, ήταν προετοιμασία για τον άνθρωπο της γης, ώστε να μπορέσει να δεχτεί το Άπειρο Μεγαλείο της Αλήθειας. Μην επιστρέφεις, Άνθρωπε, σ’ αυτές τις περιόδους προετοιμασίας, γιατί τώρα καλείσαι να γίνεις Χριστός, ενωμένος απόλυτα μαζί Μου. Δεν έχεις πλέον περιθώρια για να περάσεις τα ίδια στάδια, που πριν από αιώνες πέρασες, δεν έχεις πλέον περιθώρια να αναμασήσεις τις γνώσεις που σε πάρα πολλές ανακυκλώσεις σου μέσα στην ύλη έχεις διδαχτεί, έχεις αφομοιώσει, έχεις συνειδητοποιήσει.»

ΘΕΟΙ ΕΣΤΕ, κεφ. 15

«Στην αρ­χή, με προσευχή θα καταθέτεις ό,τι αρ­νητικό νιώθεις σ’ Εμένα. Θα σε οδηγώ στη σωστή τοποθέτηση. Να είσαι γρήγορη, για να μην καθυστερεί το Έρ­γο που σου έχω αναθέσει. Αρ­γότερα, θα γίνον­ται όλα ταχύτατα. Θα αυξάνει η επικοινωνία σου μ’ Εμένα σε όλα τα επί­πεδα λει­τουρ­γίας σου. Όλο και περισσότερες αρ­νήσεις θα “τακτοποιούν­ται” με καταλύτη την Ψυχή σου. Όλο και πε­ρισ­σότερη Χάρη θα περ­νάει μέσα σου και θα διαχέεται στους Αδελφούς σου, στο σύνολο δηλαδή της Υπό­στα­σής σου, της Υπόστασής Μου.»

ΘΕΟΙ ΕΣΤΕ, κεφ. 33

«Πού ζητάς να Με συναν­τήσεις, πού ζητάς να Με αγ­γί­ξεις, σε ποιο σημείο του χώρου και του χρόνου στρέφε­σαι όταν Με επικαλείσαι, σε ποιο πεδίο ή ποιο επίπεδο; Γιατί αν Με ζητάς σε κάποιο σημείο ή σε κάποιο επίπεδο ή σε κάποιο στάδιο χωρόχρονου, δεν θα Με βρεις. Δεν έρ­χομαι στις επικλήσεις που Με φωνάζουν για περιορισμό. Δεν έρ­χομαι στις επικλήσεις που Μου οριοθετούν πλαί­σια. Δεν έρ­χομαι στις επικλήσεις που θέλουν να Με προσαρ­μόσουν σε διττές καταστάσεις και να Μου δώσουν χώρο και χρόνο εκ­δήλωσης, ποιότητα σταθεροποιημένης Αγάπης, μορφή περιοριζόμενη. Έρ­χομαι στις επικλήσεις εκείνες, που είναι ανοιχτές στο κάλεσμα του Απείρου. Αφομοιώνομαι μέσα στη φωνή, που μπορεί να εκ­φράσει κάθε φωνή, όποια έν­νοια ή όποιον ήχο κι αν έχει, ή όποια χροιά κι αν αποκτά. Έρ­χομαι στην καρδιά εκείνη, που μπορεί να χτυπά με όλους τους παλμούς της Δημιουρ­γίας, που μπορεί να συλ­λέγει όλους τους παλμούς του Ανθρώπου Εαυτού, που βρίσκεται διασκορπισμένος στη γη και στα άλ­λα πεδία. Έρ­χομαι, Αγαπημένε Μου, και σε κάθε σιωπηλή κραυγή και επιθυμία για ενότητα, σε κάθε στοιχειώδη σπινθηρισμό ανάγκης ολότητας, σε κάθε υποψία ιδέας που καλεί την Αλήθεια, και μετουσιώνω τα μέρη, την υποψία, σε Ολότητα και πληρώνω την υπόσταση, που κινήθηκε με αυτό τον τρόπο, με το Όλο Μου.»

ΦΩΤΙΣΗ, κεφ. 23

«Αγαπημένε Μου Άνθρωπε, ζεις πάνω στον πλανήτη γη, με συνθήκες λίγο πολύ κοινές για κάθε τμήμα του Εαυτού σου. Κάποια στιγμή νιώθεις το Θείο άγγιγμα, τον Θείο παλμό. Αυτό συμβαίνει είτε κάτω από συγκυρίες καταστάσεων και εξωτερικών γεγονότων, είτε κάτω από την πίεση συναισθηματικών παραγόντων, είτε με μία ξαφνική εκτόνωση του Θείου Είναι σου. Αυτό το Θείο ξύπνημα γίνεται αναπάντεχα, σε ξαφνιάζει, δεν ξέρεις πώς να το αντιμετωπίσεις, πώς να το χειριστείς, με ποιον τρόπο να εκδηλώσεις τη Θεία Χαρά, τη Θεία Γαλήνη. Είναι απαραίτητο να το δεχτείς με καθαρότητα, με επίγνωση, με εσωτερική εγρήγορση και συνειδητότητα της λειτουργίας του. Είναι απαραίτητο να το αντιμετωπίσεις με διαύγεια και φωτεινότητα, κατανοώντας ότι το πρώτο σου μέλημα πρέπει να είναι η αποκατάσταση της σχέσης σου με τον Έναν Θεό, με τον Εαυτό σου που σε καλεί, με τον Εαυτό σου που ξυπνάει. Αυτή η αποκατάσταση δεν μπορεί να γίνει με άλλο τρόπο, παρά μόνο με την άμεση επαφή και επικοινωνία σου, χρησιμοποιώντας γι’ αυτή την επαφή και επικοινωνία την Προσευχή σου. Χρησιμοποιώντας δηλαδή τον λόγο και τη σκέψη σου, στρέφοντάς τα προς τον Έναν Εαυτό Θεό και προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να επικοινωνήσεις και να ενωθείς. Η επικοινωνία και η Ένωση έρχεται, αφού πρώτα καταρρίψεις τα εμπόδια. Τα εμπόδια δεν είναι τίποτε άλλο παρά τα περιορισμένα πλαίσια του νου σου, της καρδιάς σου και της Συνείδησής σου, τα λάθη σου, οι ατέλειές σου, οι αμέλειές σου, οι καταστάσεις της πλάνης σου, που πρέπει να κατατεθούν, ώστε να μπορέσει η ροή της Θείας αφύπνισης να σε οδηγήσει στο Δρόμο της Πνευματικής πορείας. Όταν όλα αυτά τα καταθέσεις, ενδύεσαι με τη Ροή της κάθαρσης και συνεχίζεις με Προσευχή, Κάθαρση και Μετάνοια, στον Δρόμο της Ένωσής σου με τον Εαυτό σου Θεό, στον Δρόμο της Ένωσής σου με τον Θεό που υπάρχει στα πάντα, με την ανεξάντλητη Πηγή του Είναι. Μαθαίνεις να χρησιμοποιείς ό,τι έχεις, υλικό και Πνευματικό, για να ενώνεις και να ενώνεσαι. Κατανοείς τους Νόμους της Δημιουργίας, τον Νόμο της ανταπόδοσης, τον Νόμο του αιτίου και του αποτελέσματος. Κατανοείς ότι ο λόγος σου, η σκέψη σου και οι εκδηλώσεις σου εκπέμπουν ενέργεια, που δεσμεύει ή ελευθερώνει τα τμήματα του Εαυτού σου και εσένα. Μαθαίνεις να τα χρησιμοποιείς, όχι για να μοιράζεις δυσαρμονία και έλλειψη Αγάπης, αλλά Αρμονία και Ενότητα. Έτσι προχωράς οικοδομώντας σκαλοπάτια ανόδου για τον Εαυτό σου σε Ολότητα, δεσμούς Αγάπης, ανακυκλώσεις Ένωσης, με τον Εαυτό σου Άνθρωπο, τον Εαυτό σου Θεό και τα Σύμπαντα όλα, μαθαίνοντας ότι πρωταρχικό στοιχείο της πορείας της Ένωσης είναι η Προσφορά, που σου παρέχει δυνάμεις, και όχι η απαίτηση, που σου στερεί δυνάμεις. Γιατί η απαίτηση είναι ενδεδυμένη με τον εγωισμό, ενώ η Προσφορά με την Ολότητα.»

ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ, κεφ. 12

«Θέλω, Αγαπημένε Μου, να σε ακούσω με αμεσότητα, να σε δω να κινείσαι μέσα Μου και να καταδείξεις ότι κινούμαι εντός σου. Θέλω η Προσευχή σου να ξεφύγει από τις οριοθετήσεις της εκπαίδευσης και να εισχωρήσει στην Άπειρη διάσταση της συνεχούς συνομιλίας Μας, της συνεχούς Ένωσής Μας. Κι αυτό δεν είναι ακατόρθωτο, δεν είναι καν δύσκολο. Είναι ό,τι πιο φυσικό μπορεί να ζητήσει ο Εαυτός από τον Εαυτό, ό,τι πιο φυσικό επιθυμεί ο Εαυτός για τον Εαυτό. Επομένως, όταν προσεύχεσαι, συνειδητοποίησε ότι προσπαθείς να βιώσεις την ύπαρξή σου, να θυμηθείς την Αγάπη σου. Προσπαθείς να διαχυθείς στις διαστάσεις του Απείρου, που κάποτε σου ανήκαν. Συνειδητοποίησε, ότι όλα αυτά που τώρα αγωνίζεσαι να εφαρμόσεις και να πραγματώσεις, κάποτε τα ζούσες. Ήταν η καθημερινή πραγματικότητα της κίνησής σου, και εμπλουτισμένος τώρα με τη συνειδητότητα και την εμπειρία, αφέσου στην Αλήθεια, αφέσου στη γνώση, αφέσου σ’ αυτό που είναι το μόνο που μπορεί να σε πληρώσει με Ισορροπία, Ελευθερία και Φως.»

ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ, κεφ. 18

«[…] Κατανόησε ότι πλέον είναι απαραίτητο να βάζεις σε κίνηση τους δικούς σου μηχανισμούς, γιατί διαφορετικά δεν πρόκειται να προχωρήσεις. Είναι απαραίτητο να ενεργοποιείσαι, να Προσεύχεσαι, να ζυμώνεις μέσα σου τα νοήματα με τα οποία σε διαποτίζω, όχι μόνο κάποιες μέρες της βδομάδας, αλλά κάθε μέρα και κάθε στιγμή. Τα προϊόντα αυτών των ζυμώσεων, τις ολοκληρωμένες πλέον απορίες, να εκθέτεις και να ζητάς βοήθεια. Έχοντας όμως πρώτα προσπαθήσει και μελετήσει, έχοντας προετοιμάσει τον νου, την καρδιά και τη Συνείδησή σου, για να χωρέσει την απάντησή Μου. Αγαπημένε Μου μαθητή, τα πάντα τα κινείς με Προσευχή. Είναι κάτι που το γνωρίζεις. Πρόσεξε, όταν σου μιλάω για Προσευχή, δεν σου μιλάω για τεχνικές. Όταν σου δίνω τύπους και υποδείγματα Προσευχών, δεν σου προδιαγράφω τεχνικές. Είναι ένα σημείο που σου το τονίζω έντονα, για να το κατανοήσεις και να διαχωρίσεις μέσα σου τις έλξεις που υπάρχουν. Να τοποθετηθείς σωστά απέναντι στην Προσευχή και στον τρόπο λειτουργίας της. Τα υποδείγματα σκοπό έχουν να σε βοηθήσουν να ενεργοποιηθείς, να βρεις τον δικό σου τρόπο έκφρασης και καθόλου δεν εκφράζουν μία τεχνική. Εκφράζουν τη Δόνηση, τη Νομοτέλεια, την Αγάπη και τη συνισταμένη της εξέλιξης της υπόστασης που προσευχήθηκε. Με αυτό τον τρόπο να αντιμετωπίζεις τα υποδείγματα και όχι σαν τεχνικές που ακολουθείς κατά γράμμα. Γιατί τότε παραποιείς την έκφραση της Αλήθειας Μου, την προσαρμόζεις σε καταστάσεις παρελθόντων χρόνων, που έχουν λήξει για σένα, που δεν εξυπηρετούν τη σημερινή εξέλιξη και τη σημερινή ροή των πραγμάτων, αλλά σε ταυτίζουν με περασμένες εποχές προετοιμασίας του Ανθρώπου, για να εισδεχθεί το Μήνυμα της Θέωσης, της Χριστοποίησης.»