Αποσπάσματα με θέμα
Μετάνοια
Ο ΔΡΟΜΟΣ, κεφ. 9
«Μετάνοια είναι η αλλαγή του φρονήματος, η μεταμέλεια, η μεταβολή τής μέχρι τώρα γνώμης, σκέψης, πορείας, έργων. Αλλάζουμε γραμμή, που αφορά την πορεία που κάναμε και εκδηλώναμε με σκέψεις, λόγους, έργα, γιατί αναγνωρίζουμε ότι αυτές οι εκδηλώσεις μας ήταν λανθασμένες. Μεταμελούμεθα και λυπούμεθα και αποδοκιμάζουμε όλα αυτά και εκδηλώνουμε την ειλικρινή απόφασή μας να μην επαναλάβουμε αυτά που αναγνωρίσαμε σαν απαράδεκτα, σαν λαθεμένες εκδηλώσεις μας, αλλά να ακολουθήσουμε μια διαφορετική πορεία, που θα είναι σύμφωνη με τον Θείο Νόμο. "Του επιστρέψαι από σκότους εις φως και της εξουσίας του Σατανά επί τον Θεόν, του λαβείν αυτούς άφεσιν αμαρτιών και κλήρον εν τοις ηγιασμένοις πίστει τη εις Εμέ" (Πράξ. ΚΣΤ΄, 18). Για να υπάρξει μετάνοια, χρειάζονται λοιπόν δύο βασικά σημεία: αναγνώριση λάθους και απόφαση για αλλαγή. Αλλά είναι σε όλους γνωστό πως η μετάνοια δεν είναι ίδια σε όλους. Έχει διαβαθμίσεις. Μα εμείς μιλάμε για πραγματική μετάνοια, με όλη τη σημασία της, και όχι για καταστάσεις σχετικές και αποφάσεις πρόσκαιρες και επιπόλαιες. Μιλάμε γι’ αυτούς που πραγματικά κατάλαβαν τα λάθη τους και θέλουν ν’ αλλάξουν, να μετατοπιστούν, να ανακαινιστούν.»
2001. Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ, κεφ. 7
«Νέα πορεία ανόδου και εξέλιξης, νέα πορεία εσωτερικών Πνευματικών εμπειριών, που θα σχηματίσει εντός σου, Άνθρωπε, το Πνευματικό Οικοδόμημά σου, τέλεια συγκροτημένο και δομημένο πάνω στις αρχές της Αρμονίας, της Αγάπης, της Τελειότητας, πάνω στον αναπτυσσόμενο Χριστοφόρο Άνθρωπο, που ενώνεται και ταυτίζεται σταδιακά, όλο και περισσότερο, με την Απειρότητα του Ενός και Μοναδικού Λόγου-Χριστού, νέες καταστάσεις εκπαίδευσης, διαφορετικής μορφής, θα αναφανούν την περίοδο αυτή. […]»
ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΙ, κεφ. 18
«Είναι ώρα να πέσει το Ουράνιο Φως σε κάθε διάνοια και να προκαλέσει τον απαιτούμενο κλονισμό, ο οποίος χρειάζεται για την περαιτέρω εξέλιξη και μεταστροφή της ανθρώπινης υπόστασης. Είναι καιρός να κατανοήσει ο άνθρωπος πως το Πάσχα θα το βιώσει ο ίδιος. Θα περάσει όλες τις καταστάσεις που το αποτελούν, μέχρι να φτάσει στο τελικό στάδιο, που είναι η Ανάστασή του. Η εορτή του Πάσχα είναι ένας συμβολισμός που έχει σχέση με την όλη πορεία του ανθρώπου, μέχρι να φτάσει στον προορισμό του, που δεν είναι άλλος από την Ένωσή του με τη Μία Θεία Ουσία, τη Συμπαντική Θεότητα, της οποίας εκδήλωση και μόριο είναι.»
ΠΥΡΙΝΟΙ ΛΟΓΟΙ, κεφ. 26
«Οι επιλογές όλων, Αδελφοί μου, πρέπει να εναρμονιστούν, να ενταχθούν μέσα σ’ αυτό το μήνυμα της Αγάπης και της Αναγέννησης, στο μήνυμα της Χριστοποίησης. Πρέπει να ωραιοποιηθούν, για να μπορέσουν να εκδηλώσουν την Ολότητα, την Αρμονία και το Κάλλος, που αποτελούν τα Σύμπαντα. Δεν είναι δυνατόν να παραμείνει ο άνθρωπος στις επιλογές που μέχρι σήμερα ακολουθούσε και ακολουθεί. Αυτές οι επιλογές των αιώνων τον απομακρύνουν από την Υπόσταση του Θεού, από την Υπόσταση του Λόγου, τον διαχωρίζουν, τον θέτουν έξω από την εκδήλωση της Αγάπης και της Τελειότητας στους Άπειρους Κόσμους. Ο άνθρωπος πρέπει να εισχωρήσει στους Ουρανούς του Πατέρα, όπου επικρατεί η Τελειότητα, η Αρμονία, η Αγάπη. Οι Ουρανοί του Πατέρα είναι Απέραντοι και περικλείουν τα πάντα. Μέσα σ’ αυτούς τους Ουρανούς πρέπει να εισχωρήσει ο Άνθρωπος, για να μπορέσει να μετουσιωθεί σε Αγάπη και σε Απειρότητα. Είναι λοιπόν φανερό, ότι ο καθένας πρέπει να κάνει αναδρομή στην πορεία του, στις εκδηλώσεις του, στις επιλογές του, στην κάθε επιμέρους σκέψη και κίνηση του νου του. Είναι φανερό ότι όλοι μας πρέπει να αποκολληθούμε, βίαια πολλές φορές, από τις τοποθετήσεις που κυριαρχούν εντός μας, τις οποίες συνεχώς ενδυναμώνουμε, απομακρυνόμενοι από την Αλήθεια. Μέσα στα Ευαγγέλια αναφέρεται ότι βιαστές θα εισχωρήσουν στη Βασιλεία των Ουρανών. Αναφέρεται αυτό το κομμάτι των Ευαγγελίων ακριβώς στο σημείο εκείνο που ο άνθρωπος πρέπει να βγάλει από μέσα του και να διασπάσει διαμιάς τα κατεστημένα και τις τοποθετήσεις των αιώνων, για να μπορέσει να εκδηλωθεί από ένα άλλο στάδιο. Υπάρχουν πολλά στάδια για να ανατρέξουμε, πολλοί σταθμοί στην πορεία της εξέλιξής μας προς την Ένωση με τη Θεότητα. Όσοι οι σταθμοί της Καθόδου μας, άλλοι τόσοι και οι σταθμοί της Ανόδου, την ίδια πορεία την οποία διαγράψαμε κατεβαίνοντας τα πεδία, την ίδια θα ακολουθήσουμε, για να μπορέσουμε να ταυτιστούμε στο Απόλυτο με τον Έναν και Μοναδικό Θεό-Λόγο, που περικλείει και περιέχει τους Κόσμους. Επομένως δεν υπάρχει χρόνος για καθυστερήσεις, δεν υπάρχει χρόνος για στασιμότητα, πρέπει να υπάρχει χώρος μέσα στο νου και μέσα στην καρδιά, συνεχείς μετατοπίσεις σε νέες καταστάσεις, σε νέα στάδια, σε νέους σταθμούς, για να μπορέσει η κάθε υπόσταση να συλλέξει εντός της όλες τις καταστάσεις, από τις οποίες πέρασε κατερχόμενη τα πεδία, να τις ενοποιήσει, ώστε να επιστρέψει στην Πηγή της εκπόρευσής της, χωρίς να υπάρχει πλέον καμία ατέλεια, αλλά έχοντας αποκαταστήσει όλες τις Αρμονίες.»
Ο ΔΡΟΜΟΣ, κεφ. 10
«Η μετάνοια είναι η μόνη δίοδος, που επαναφέρει τον άνθρωπο των σφαλμάτων και της ύλης κοντά στον Παγκόσμιο, Πραγματικό Πατέρα του. Δεν αρκείται σε μία τυπική εξομολόγηση και μία επιφανειακή ταραχή της ανθρώπινης συνείδησης. Είναι ένας κραδασμός, που ξεκινά από τα βάθη της ψυχής και συγκλονίζει τον άνθρωπο. Είναι πυρ, που ορμητικά κατευθύνεται να κατακαύσει κάθε στοιχείο, που αδυνατεί να μεταβληθεί σε Ουσία Θεϊκή, που δεν μπορεί να λάβει μέρος στη συγκρότηση του Πνευματικού Ανθρώπου. Απαραίτητη προϋπόθεση για τη μετάνοια είναι η συγχώρεση. Ο άνθρωπος πρέπει πρώτα να συγχωρήσει όλους αυτούς που τον πίκραναν, που χάραξαν και δημιούργησαν μέσα του μια δυσάρεστη εμπειρία. Πρέπει να διαγράψει και να διώξει από την εσωτερική του υπόσταση το μίσος, την κακία, το συμφέρον, τη δολιότητα, και να τη συντονίσει, όσο το δυνατόν, με τη Θεία Αγάπη. Αν πρώτα εκείνος δεν επιδείξει έλεος, δεν έχει δικαίωμα να το επιζητήσει. Δεν μπορεί να καρπούται και να απολαμβάνει πράγματα, που δεν έχει καμιά διάθεση να προσφέρει.»
Ο ΔΡΟΜΟΣ, κεφ. 15
«Η έννοια της ευημερίας, για τον περισσότερο κόσμο, είναι η άνετη διαβίωση στην υλική ζωή, το να περνά κανείς καλά και να έχει άφθονα υλικά αγαθά. Αλλά ευημερία στην Πνευματική της ερμηνεία είναι η κατάσταση συνείδησης του ανθρώπου, στην οποία αναγνωρίζεται πως ο Θεός, ή Θείος Νους, είναι η Ανεξάντλητη Πηγή κάθε προμήθειας και κάθε εφοδιασμού. Η διαφορά μεταξύ της Πνευματικής ευημερίας και της υλιστικής ιδέας περί ευημερίας είναι ότι η Πνευματική ευημερία βασίζεται στην αντίληψη και τη γνώση της Ανεξάντλητης πανταχού παρούσας Ουσίας του Πνεύματος, ως Πηγής εφοδιασμού. Η υλιστική ιδέα είναι ότι η κατοχή πραγμάτων αποτελεί ευημερία. Αυτό όμως είναι λάθος. Ο άνθρωπος πρέπει να στηρίζεται στη μόνη Ουσία, με τον νου του, διαμέσου πνευματικής αντίληψης και πίστης.»
ΘΕΟΙ ΕΣΤΕ, κεφ. 7
«Πού βρίσκεται το λάθος, που δεν σου επιτρέπει ημέρα και νύχτα να παλμοδονείσαι από δονήσεις Ενότητας και Αγάπης, από ολοκληρωμένες Θείες Ιδέες, από σπινθηρισμούς Τέλειους, που μπορούν να διατρέχουν όλα τα πεδία; Πού βρίσκεται η μυστηριακή εκείνη λειτουργία, που θα σε απελευθερώσει μεμιάς από όλα τα δεσμά σου και θα σε οδηγήσει στην Ταύτιση με την Ολότητα του Εαυτού σου; Μα, Άνθρωπε, με μία λέξη είναι η Ενότητα. Όμως σε σένα χρειάζεται πρακτική ανάλυση και ποικιλότροπη εξήγηση, όπως μαθαίνουν στα μικρά παιδιά τα πρώτα τους βήματα, τις πρώτες τους λέξεις. Αναλύοντας την έννοια Ενότητα, την κατάσταση Ενότητα, σου λέω ότι τίποτα δεν μπορείς να κάνεις μόνος σου, σαν αποκομμένο κομμάτι. Δεν μπορείς να πραγματοποιήσεις καμία άνοδο, εξέλιξη, ή εκλέπτυνση. Δεν μπορείς να φέρεις σε εκδήλωση Αγάπη, Φως και δονήσεις Άπειρης Κατανόησης και Ελέους. Ό,τι φέρνεις σε εκδήλωση απομονωμένος είναι πλαστή απομίμηση των Υπερούσιων αυτών στοιχείων, με δομή που δεν είναι αρραγής, αλλά διαλύεται στο πρώτο άγγιγμα του Φωτός. Πρέπει κάθε λεπτό να κατανοείς, ότι είναι ανάγκη να ενεργείς σαν Ολότητα Άνθρωπος, να δίνεις Αγάπη και να επικαλείσαι τον ολοκληρωμένο Εαυτό σου, όχι το μέρος σου, να δίνεις Κατανόηση και να ακολουθείς την ίδια τακτική. Ακόμα και όταν σκέφτεσαι, να σκέφτεσαι την Ολότητά σου, και τότε θα δεις ότι οι σκέψεις που αφορούν το μέρος σου δεν έχουν πια χώρο μέσα στο νου σου, γιατί είναι πολύ περιορισμένες και σε προσδένουν σε πεδία χαμηλά, ενώ μπορείς να επεκτείνεσαι στα πάντα.»
ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ, κεφ. 8
«Πρέπει να καταλάβεις πως ό,τι συμβαίνει πάνω στον πλανήτη, είναι δική σου επιλογή. Επιλογή που οφείλεται στην καθημερινότητα της ύπαρξής σου. Δεν είναι μία επιλογή που οφείλεται σε γεγονότα τα οποία συνέβησαν πριν δύο χιλιάδες χρόνια ή πριν εκατό ή είκοσι ή τριάντα. Είναι μία επιλογή που καθημερινά, κάθε στιγμή, την επικυρώνεις ή όχι. Μην απομακρύνεις από σένα τις ευθύνες για ό,τι διαδραματίζεται πάνω στη Γη. Μην πιστεύεις ότι εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι’ αυτό. Όχι, αντίθετα, κατανόησε απόλυτα και υπεύθυνα ότι, κάθε λεπτό που ζεις πάνω στη Γη, είσαι συνειδητά συμμέτοχος της επιλογής αυτών των καταστάσεων ή όχι. Και είσαι συνειδητά συμμέτοχος όχι με ενεργούς καταστάσεις εκδηλώσεων, που προσεγγίζουν ή ασχολούνται με ό,τι υπάρχει πάνω στη Γη έκρυθμο, αλλά και με εκείνες τις καταστάσεις που εκδηλώνεις και είναι τελείως άσχετες με αυτά τα γεγονότα, που μεταφέρουν όμως ενέργεια και δονήσεις που συντείνουν στο συνολικό βάρος του πλανήτη.»
ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ, κεφ. 20
«Επιθυμώ να διδάξω τον Άνθρωπο Θεό. Αν κι εσύ επιθυμείς να διδαχθείς έτσι, κατάδειξέ το. Αλλιώς μη βαυκαλίζεσαι με όμορφες δικαιολογίες ή με λανθασμένες ιδέες ότι προχωράς. Καλύτερα συγκεντρώσου, συνετίσου και προετοιμάσου, ώστε κάποια στιγμή να διδαχθείς σαν Άνθρωπος Θεός. Ούτε αυτό είναι υποτιμητικό. Είναι αντίθετα ιδιαίτερα ευχάριστο για σένα να συνειδητοποιήσεις την πληθώρα αμελειών ή λανθασμένων καταστάσεων και να οδηγηθείς σε προετοιμασία μαθητείας, έστω κι αν είσαι εκτός χρόνου, γιατί ήδη απευθύνομαι στον Άνθρωπο Θεό. Όποιος θέλει ας Με ακούσει, όποιος θέλει ας διδαχθεί. Εγώ κάλεσα και καλώ τους πάντες. Εγώ έδωσα το δικαίωμα στους πάντες να Με καλέσουν, καθώς και τη Χάρη και την Ευλογία γι’ αυτό. Από κει και πέρα, όποιος έχει αυτιά ας ακούει, κι όποιος έχει μάτια ας βλέπει.»
ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ, κεφ. 27
«Πού είσαι, Άνθρωπε, έτσι όπως σε δίδαξα; Πού είσαι, έτσι όπως σ’ αγάπησα και σ’ αγαπώ, έτσι όπως σε κόσμησα και σε κοσμώ Ακένωτα; Πού είσαι; Πού βρίσκεσαι θαμμένος; Κάτω από ποια καλύμματα εγωισμού και από ποιες ωραιοποιήσεις πλάνης επιμένεις ν’ ανακυκλώνεις το Έργο Μου σε στάδια γήινα, σε στάδια Κατεστημένου; Άφησε πίσω σου όλ’ αυτά που έκανες. Άφησε πίσω σου όλ’ αυτά που πρόσφερες. Άφησε πίσω σου όλ’ αυτά που γνώρισες ή γνωρίζεις. Άφησε Εμένα να μιλήσω για την πορεία σου. Άφησε Εμένα να κρίνω τις πράξεις σου και ν’ ανταποδώσω την προσφορά σου. Να είσαι σίγουρος ότι θα λάβεις όχι μόνο πολλαπλάσια, αλλά Άπειρα. Να είσαι σίγουρος ότι η Κρίση Μου όχι μόνο δεν θα σε καταβιβάσει και δεν θα σε στασιμοποιήσει, αλλά θα σε αποσυνθέσει για να σε συνθέσει εκ νέου με τις Δονήσεις Μου και την Αγάπη της Ολότητάς Μου.»
ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ, κεφ. 13
«[…] Γιατί η Τελειότητα και η Μετουσίωση της πλάνης δεν επιτυγχάνεται διαμιάς, θαυματουργικά, χωρίς επίγνωση. Επιτυγχάνεται με τη συνειδησιακή βίωση των καταστάσεων της Ένωσης. Γι’ αυτό το να χωράω την προσφώνηση αυτή, ακόμα και στην κατάσταση ατέλειας που βρίσκομαι, είναι ένα σημαντικό βήμα για ν’ αγαπήσω την ατέλειά μου, για να τη δω σαν έναν αγωγό που θα με οδηγήσει να τη μεταλλάξω σε ώθηση Ζωής, να την κάνω αγωγό Ένωσης με κάθε τμήμα μου. Η αποδοχή της προσφώνησης εντός μου δεν σημαίνει ότι δεν έχω επίγνωση της ατέλειας και της εκπαίδευσης η οποία ακόμα υπάρχει μπροστά μου. Σημαίνει όμως, αντίθετα, ότι η επίγνωση επαυξάνεται και ότι όλα τα στοιχεία αμελειών και ατελειών δεν έχω δικαίωμα να τ’ αντιμετωπίζω αδιάφορα, αλλά έχω εισχωρήσει πλέον στη σφαίρα της συνειδητής κατάστασης, όπου καθετί πρέπει να γίνεται Ισορροπία, καθετί να εντάσσεται μέσα στην Αρμονία, καθετί να εναρμονίζεται με την Αγάπη, την Ενότητα, το Φως. Διαφορετικά δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσω ομαλά, προσφέροντας δυναμικό από το Είναι μου, μα δεν είναι δυνατόν να προσφέρω ούτε τη δική μου κατάσταση ισορροπίας και εξέλιξης.»
ΚΙΝΗΣΗ ΙΔΕΩΝ, κεφ. 5
«Στο επόμενο στάδιο, όταν η εξελικτική σου πορεία σε φέρει στα πρώτα στάδια μετανοίας και καθάρσεων, ο Ιωάννης θα εκδηλώνεται ως η υψηλότερη Αγάπη προς τον Θεό, όχι όμως και προς τον πλησίον, τον οποίο θα κατηγορείς, θα καυτηριάζεις τις ατέλειές του, θα εμφανίζεις τα κενά του καθώς θα μάχεσαι εναντίον της Άρνησης, που ακόμη δεν θ’ αναγνωρίζεις πως είναι δική σου. […]»
ΚΛΕΙΔΙΑ, κεφ. 13
«Ο Ιησούς είναι ο Μέγιστος Άρχων, επειδή υπηρέτησε τέλεια την ανθρωπότητα νικώντας και τον θάνατο ακόμη, ανοίγοντάς της τον δρόμο για την Αιώνια Ζωή. Ο Ιούδας υπηρέτησε ατελώς και η θυσία του περιορίστηκε σε νέκρωση χωρίς ανάσταση, συνεπώς δεν μπορεί άνευ της Πνευματικής Συνείδησης να είναι Κύριος της Ουσίας. Ο Ιούδας έφερε μέσα του στοιχεία Ιωάννη, όπως και ο Ιωάννης έφερε μέσα του στοιχεία Ιούδα, ακριβώς για να διατηρηθεί η συνεκτικότητα του Όλου της ανθρώπινης υπόστασης της Μονάδας ΑΔΑΜ-ΕΥΑ, όπως πιο πάνω είπαμε. Αυτά τα στοιχεία φαίνονται έντονα στον Ιούδα μετά τη σύλληψη του Ιησού, όταν ο Ιούδας έρχεται σε συναίσθηση της πράξης του από την ανάπτυξη εντός του της κατάστασης Ιωάννη, η οποία τον οδήγησε σε συνειδητή μετάνοια, και οδηγούμενος σε μετάνοια-κατάσταση Ιωάννη αυτοχειριάστηκε και συνεπώς καθηλώνεται μην έχοντας πλέον σώμα για να εκδηλώσει άλλη ποιότητα Αγάπης και ν’ αποκαταστήσει το κενό της προδοσίας. Έτσι δεν μπορεί ν’ αποκλεισθεί από τους δώδεκα μαθητές-Κέντρα. Είναι ο ταμίας του συστήματός μας. Εκδηλώνεται ως φιλαυτία, υπερηφάνεια, φιλοδοξία, αλλά δεν δύναται να αποκοπεί. Τα σφάλματά του πρέπει να υπερνικηθούν και να υποδεικνύονται άφοβα. Η ορθή σχέση αποκαθίσταται με την παραίτησή μας από οτιδήποτε θεωρούμε κτήμα μας. «Λάβετε φάγετε. Τούτο είναι το Σώμα μου». – «Πίετε εξ αυτού πάντες. Τούτο είναι το Αίμα μου». Και τότε οδηγούμαστε στην αληθινή ελευθερία, που στην πραγματική της έννοια σημαίνει να αγαπάς απείρως την Ολότητα.»