«Ο Ιησούς είναι ο Μέγιστος Άρχων, επειδή υπηρέτησε τέλεια την ανθρωπότητα νικώντας και τον θάνατο ακόμη, ανοίγοντάς της τον δρόμο για την Αιώνια Ζωή.

Ο Ιούδας υπηρέτησε ατελώς και η θυσία του περιορίστηκε σε νέκρωση χωρίς ανάσταση, συνεπώς δεν μπορεί άνευ της Πνευματικής Συνείδησης να είναι Κύριος της Ουσίας.

Ο Ιούδας έφερε μέσα του στοιχεία Ιωάννη, όπως και ο Ιωάννης έφερε μέσα του στοιχεία Ιούδα, ακριβώς για να διατηρηθεί η συνεκτικότητα του Όλου της ανθρώπινης υπόστασης της Μονάδας ΑΔΑΜ-ΕΥΑ, όπως πιο πάνω είπαμε.

Αυτά τα στοιχεία φαίνονται έντονα στον Ιούδα μετά τη σύλληψη του Ιησού, όταν ο Ιούδας έρχεται σε συναίσθηση της πράξης του από την ανάπτυξη εντός του της κατάστασης Ιωάννη, η οποία τον οδήγησε σε συνειδητή μετάνοια, και οδηγούμενος σε μετάνοια-κατάσταση Ιωάννη αυτοχειριάστηκε και συνεπώς καθηλώνεται μην έχοντας πλέον σώμα για να εκδηλώσει άλλη ποιότητα Αγάπης και ν’ αποκαταστήσει το κενό της προδοσίας.

Έτσι δεν μπορεί ν’ αποκλεισθεί από τους δώδεκα μαθητές-Κέντρα. Είναι ο ταμίας του συστήματός μας. Εκδηλώνεται ως φιλαυτία, υπερηφάνεια, φιλοδοξία, αλλά δεν δύναται να αποκοπεί. Τα σφάλματά του πρέπει να υπερνικηθούν και να υποδεικνύονται άφοβα. Η ορθή σχέση αποκαθίσταται με την παραίτησή μας από οτιδήποτε θεωρούμε κτήμα μας. «Λάβετε φάγετε. Τούτο είναι το Σώμα μου». – «Πίετε εξ αυτού πάντες. Τούτο είναι το Αίμα μου». Και τότε οδηγούμαστε στην αληθινή ελευθερία, που στην πραγματική της έννοια σημαίνει να αγαπάς απείρως την Ολότητα.»