«Πού είσαι, Άνθρωπε, έτσι όπως σε δίδαξα; Πού είσαι, έτσι όπως σ’ αγάπησα και σ’ αγαπώ, έτσι όπως σε κόσμησα και σε κοσμώ Ακένωτα; Πού είσαι; Πού βρίσκεσαι θαμμένος; Κάτω από ποια καλύμματα εγωισμού και από ποιες ωραιοποιήσεις πλάνης επιμένεις ν’ ανακυκλώνεις το Έργο Μου σε στάδια γήινα, σε στάδια Κατεστημένου; Άφησε πίσω σου όλ’ αυτά που έκανες. Άφησε πίσω σου όλ’ αυτά που πρόσφερες. Άφησε πίσω σου όλ’ αυτά που γνώρισες ή γνωρίζεις. Άφησε Εμένα να μιλήσω για την πορεία σου. Άφησε Εμένα να κρίνω τις πράξεις σου και ν’ ανταποδώσω την προσφορά σου. Να είσαι σίγουρος ότι θα λάβεις όχι μόνο πολλαπλάσια, αλλά Άπειρα. Να είσαι σίγουρος ότι η Κρίση Μου όχι μόνο δεν θα σε καταβιβάσει και δεν θα σε στασιμοποιήσει, αλλά θα σε αποσυνθέσει για να σε συνθέσει εκ νέου με τις Δονήσεις Μου και την Αγάπη της Ολότητάς Μου.»