ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ, κεφ. 12

«Θέλω, Αγαπημένε Μου, να σε ακούσω με αμεσότητα, να σε δω να κινείσαι μέσα Μου και να καταδείξεις ότι κινούμαι εντός σου. Θέλω η Προσευχή σου να ξεφύγει από τις οριοθετήσεις της εκπαίδευσης και να εισχωρήσει στην Άπειρη διάσταση της συνεχούς συνομιλίας Μας, της συνεχούς Ένωσής Μας. Κι αυτό δεν είναι ακατόρθωτο, δεν είναι καν δύσκολο. Είναι ό,τι πιο φυσικό μπορεί να ζητήσει ο Εαυτός από τον Εαυτό, ό,τι πιο φυσικό επιθυμεί ο Εαυτός για τον Εαυτό. Επομένως, όταν προσεύχεσαι, συνειδητοποίησε ότι προσπαθείς να βιώσεις την ύπαρξή σου, να θυμηθείς την Αγάπη σου. Προσπαθείς να διαχυθείς στις διαστάσεις του Απείρου, που κάποτε σου ανήκαν. Συνειδητοποίησε, ότι όλα αυτά που τώρα αγωνίζεσαι να εφαρμόσεις και να πραγματώσεις, κάποτε τα ζούσες. Ήταν η καθημερινή πραγματικότητα της κίνησής σου, και εμπλουτισμένος τώρα με τη συνειδητότητα και την εμπειρία, αφέσου στην Αλήθεια, αφέσου στη γνώση, αφέσου σ’ αυτό που είναι το μόνο που μπορεί να σε πληρώσει με Ισορροπία, Ελευθερία και Φως.»

filed under: