«Η Θεία Ουσία είναι Αγάπη και ως Αγάπη εκδηλώνεται, πληρώντας με τα στοιχεία της τα πάσχοντα από το ανθρώπινο στοιχείο και έχοντα την ανάγκη της Κέντρα. Χωρίς υπερηφάνεια, χωρίς ανωτερότητα ή επίδειξη εκδηλώνεται και ταπεινά δίνει Ζωή εκεί όπου βασιλεύει ο θάνατος. Δίνει την Αγάπη, χωρίς να ζητά τίποτα, χωρίς να σκέπτεται να ζητήσει τίποτα. Εκδηλώνεται απλά ως Θείος Νους και υπηρετεί ταπεινά ο Άρχων της ζωής τον υπηρέτη της ύλης.

Ο Θεός εκδηλώνεται ως Θεός, διδάσκων στον άνθρωπο τον τρόπο με τον οποίο θα γίνει όμοιός Του. Ταπεινότης, αυτή η οδός, Πίστη, η στερέωσή της, και Αγάπη η εκδήλωσή της.

Είναι δύσκολη και δύσβατη για τον υπερήφανο να την διαβεί. Είναι πολύ στενή για να χωρέσει τον υπερφουσκωμένο από εγωισμό. Το κλειδί που την ανοίγει και την κάνει να φαίνεται εύκολη, είναι στην αρχή αυτής, εκεί όπου τα βήματα σταματούν για να διαλέξουν. Όποιος σκύψει και το πάρει και μπορέσει να το χρησιμοποιήσει, αυτός μπορεί και να περιπατήσει την Οδό, ανοίγοντας τις σωστές πόρτες, ακολουθώντας τα σωστά αχνάρια.

Μα πρέπει να την περπατήσει μέχρι το τέλος, κρατώντας το κλειδί και χωρίς να υποστείλει σε καμιά περίπτωση την ταπεινότητα, χωρίς να πάψουν οι εκδηλώσεις του να υποκινούνται από αυτήν, γιατί αυτή είναι η Ουσία της Θείας Εκδήλωσης, και μόνον όταν ο άνθρωπος την περιβληθεί και την κάμει κτήμα του, ένδυμά του, θα μπορέσει με σιγουριά να πει ότι ακολουθεί τον Θεό και ενατενίζει προς Αυτόν.

Όση Αγάπη κι αν εκδηλώσει, όσες προσπάθειες προς Πνευματική εξύψωση και έλξη Φωτός και αν κάμει, εάν δεν περάσει το στάδιο της ταπεινότητας, δεν μπορεί να εκδηλώσει Θεό, γιατί ο Θεός μέσω της ταπεινότητας εκδηλώνει την Πάλλαμπρη Υπόστασή Του.

Το στάδιο της ταπεινότητας δεν περιορίζεται, ούτε έχει καθόλου όρια, είναι διαρκές. Αρχίζει από τη στιγμή που ο άνθρωπος την ενδύεται για να πορευθεί προς τον Θεό και έκτοτε τον συνοδεύει. Δεν την αποβάλλει ποτέ, ούτε και όταν με τον Θεό ενωθεί, ως ίδια Ουσία Του. Απλώς τότε θα είναι σε θέση να δει και να κατανοήσει τη Θεία Λαμπρότητά της και δεν θα μπορεί πλέον να την συγκρίνει με τις αλλοτινές αξίες του, γιατί δεν θα υπάρχουν ούτε στη μνήμη του, γιατί αυτή θα τις έχει κάνει Ουσία της…

“Είτα βάλλει ύδωρ εις τον νιπτήρα, και ήρξατο νίπτειν τους πόδας των μαθητών.” (Ιωάν. ΙΓ΄, 5) Η χειρονομία αυτή του Κυρίου είναι ένα μήνυμα και δίνει στον άνθρωπο τα βασικά στοιχεία, που ακολουθώντας τα θα διέλθει την Οδό που ο Κύριος αντιπροσώπευσε. Το πλύσιμο των ποδών είναι η απάρνηση της υλιστικότητας, η ένδυση του ανθρώπου με ταπεινοφροσύνη και μέσω αυτής, υπηρετώντας την Αγάπη, εκδηλώνει αυτήν…

Το πλύσιμο των ποδών για τον άνθρωπο φαίνεται δουλοπρέπεια, δείχνει όμως το μέγεθος της ταπεινότητας, αυτής που θα φέρει τον άνθρωπο στ’ αχνάρια του Κυρίου. Η ταπεινότητα δεν κάνει διάκριση σε τίποτα και σε κανέναν. Γι’ αυτήν, όλοι είναι ο Ένας, και το μόνο που προσφέρει είναι η Αγάπη, γιατί η Θεία Αγάπη είναι πάντα πρόθυμη να δοθεί και να υπηρετήσει τον άνθρωπο, για να μπορέσει αυτός να ελευθερωθεί από το πάθος της ύλης, για να μπορέσει να εξυψωθεί…

Η Θεία Αγάπη και η ταπεινότητα είναι συνυφασμένες, η μία συνεπάγεται την άλλη, και εκδηλώνονται μαζί, γιατί είναι Χάρες Θεού, εκπορεύονται και αγκαλιάζουν τον κάθε άνθρωπο. Η Αγάπη εκδηλώνεται και προσφέρει συνεχώς και ταπεινά προς τους πάντες, η ταπεινότητα εκδηλώνει πάντα και δίνει Αγάπη, χωρίς συμφέρον, χωρίς σκέψεις ανθρώπινες, υποκινούμενες από την ύλη. Αυτό σημαίνει ότι για να εκδηλώσει κανείς Αγάπη και Ταπεινότητα, πρέπει να έχει ξεφύγει από τα γρανάζια της ύλης και οι εκδηλώσεις της να μην τον αγγίζουν πια.

Αυτός που κατ’ αυτόν τον τρόπο θα έχει κάνει την αρχή της επιστροφής του προς τον Θεό-Πατέρα, θα μπορεί να ίπταται υπεράνω της ύλης και να βλέπει και να νιώθει μέσα από τις Θείες αυτές εκδηλώσεις το Κάλλος του Θεού και την Απειρότητα των Τέλειων Εκδηλώσεών Του.»