«Ο Θεός δεν εμποδίζει τον άνθρωπο. Τον έχει προειδοποιήσει όμως για τις συνέπειες της πράξης του: “η δ’ αν ημέρα φάγητε απ’ αυτού, θανάτω αποθανείσθε” (Γέν. Β΄, 17). Αυτό συμβαίνει, γιατί ο Θεός δεν θέλει ν’ αντικρίζει στον άνθρωπο ένα παθητικό βρέφος. Τον έπλασε για να γίνει αντάξιος Συνεργάτης Του, Συγκυβερνήτης στα Άπειρα Σύμπαντά Του. Οι σπερματικές Θείες ιδιότητες, που βρίσκονται εντός του ανθρώπου, πρέπει να αναπτυχθούν και να οδηγηθούν, να φτάσουν την Τελείωση. Η κρίση του είναι απαραίτητο να οξυνθεί, να μάθει να ξεχωρίζει τα Γήινα από τα Επουράνια και να βρει τον τρόπο που θα τα συμφιλιώσει και θα τα ενοποιήσει. Αυτή ακριβώς την ικανότητα του Νου να διακρίνει, αντιπροσωπεύει το Δένδρο της Γνώσης του Καλού και του Κακού. Ο άνθρωπος τρώει τον καρπό, παρά την απαγόρευση, γιατί είναι αναγκαίο να τον φάει. Κατασκευάζει ο ίδιος με την πράξη του τον κόσμο του διττό, γεμάτο φαινομενικές αντιθέσεις και συγκρούσεις, που δεν χρειάζονται παρά μόνο έναν επιδέξιο χειρισμό για να συνταυτιστούν. Ο άνθρωπος, ζώντας στον κόσμο αυτόν, πρέπει πρώτα να αντιληφθεί την Αλήθεια, να διακρίνει τις σχέσεις των ιδεών και μετά να αναπτύξει την εσωτερική του δραστηριότητα.»