ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ, κεφ. 13

«[…] Γιατί η Τελειότητα και η Μετουσίωση της πλάνης δεν επιτυγχάνεται διαμιάς, θαυματουργικά, χωρίς επίγνωση. Επιτυγχάνεται με τη συνειδησιακή βίωση των καταστάσεων της Ένωσης. Γι’ αυτό το να χωράω την προσφώνηση αυτή, ακόμα και στην κατάσταση ατέλειας που βρίσκομαι, είναι ένα σημαντικό βήμα για ν’ αγαπήσω την ατέλειά μου, για να τη δω σαν έναν αγωγό που θα με οδηγήσει να τη μεταλλάξω σε ώθηση Ζωής, να την κάνω αγωγό Ένωσης με κάθε τμήμα μου. Η αποδοχή της προσφώνησης εντός μου δεν σημαίνει ότι δεν έχω επίγνωση της ατέλειας και της εκπαίδευσης η οποία ακόμα υπάρχει μπροστά μου. Σημαίνει όμως, αντίθετα, ότι η επίγνωση επαυξάνεται και ότι όλα τα στοιχεία αμελειών και ατελειών δεν έχω δικαίωμα να τ’ αντιμετωπίζω αδιάφορα, αλλά έχω εισχωρήσει πλέον στη σφαίρα της συνειδητής κατάστασης, όπου καθετί πρέπει να γίνεται Ισορροπία, καθετί να εντάσσεται μέσα στην Αρμονία, καθετί να εναρμονίζεται με την Αγάπη, την Ενότητα, το Φως. Διαφορετικά δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσω ομαλά, προσφέροντας δυναμικό από το Είναι μου, μα δεν είναι δυνατόν να προσφέρω ούτε τη δική μου κατάσταση ισορροπίας και εξέλιξης.»

filed under: