ΠΥΡΙΝΟΙ ΛΟΓΟΙ, κεφ. 22

«[…] Είναι απαραίτητο ο κάθε άνθρωπος, που συνειδητοποιεί την κατάσταση της Ενότητας, την κατάσταση της αναγκαιότητας της διάχυσης της υπόστασής του μέσα στα πάντα και της προσφοράς της υπόστασής του σαν Αγάπη προς όλους, να ενωθεί αδιαίρετα με όλες τις υποστάσεις και να υψώσει τη δική του Φωνή, σαν Φωνή του Ενιαίου Ανθρώπου, προς τον Έναν και Μοναδικό Πατέρα, για να Τον επικαλεστεί σαν Βοήθεια, σαν Αρωγή, σαν Έλεος, σε κάθε Ψυχή και σε κάθε Πνεύμα που ακόμα δεν γνωρίζει τον Εαυτό του, που ακόμα βρίσκεται βυθισμένο μέσα στην άγνοια και φυτοζωεί, μην μπορώντας να βρει τροφοδοσία, μην μπορώντας να εκδηλώσει τη Θεία Ενέργεια της Αγάπης, που ενυπάρχει εντός του…

Πρέπει να γίνει ο ίδιος ένα παράδειγμα της επαφής και της επικοινωνίας Ανθρώπου-Θεού, μιας επαφής και επικοινωνίας που είναι η μόνη Αλήθεια που υπάρχει και η μόνη Δύναμη που μπορεί να καταλύσει κάθε πλάνη, να μετουσιώσει κάθε στοιχείο φθοράς, να το αναγάγει σε στοιχείο Τελειότητας και να το εκδηλώσει με Αρμονία.»

filed under: